‘Shit, dit is niet handig Lil’, zeg ik in gedachten tegen mezelf. Het is stikdonker. Ik tuur omlaag en probeer in het zwakke licht de treden van elkaar te onderscheiden. Ik word omringd door verschillende stemmen. Maar ik versta ze niet.
Ik ben net geland in Kathmandu, Nepal. Het thuisland van mijn vriend. Govin woont sinds 3 jaar bij mij in Nederland, waar we inmiddels een huis hebben gekocht. Gelukkig kan hij het zich veroorloven om ieder jaar een aantal weken terug te gaan. Dan bezoekt hij familie en vrienden, maar hij ontmoet ook zakelijke connecties voor zijn reisorganisatie. Zoals berggidsen, hotels en chauffeurs. Ergens halverwege zijn verblijf haak ik meestal 3 weken aan.
Dan kijk ik naar mijn voeten, en grijp de leuning vast. Stapje voor stapje ga ik naar beneden. Ik bots tegen iets zachts en kom tot stilstand. Het is de rugzak van iemand die voor me staat. ‘I’m sorry’, verontschuldig ik me. ‘No problem’, hoor ik terug. Ik tuur voor me uit en zie in de verte de contouren van de Himalayas.
Overmorgen loop ik daar ergens, op pad naar Everest Basecamp. Maar nu eerst deze trap af, en dan naar de shuttlebus. Door de chaotische terminal om mijn rugzak van de bagageband te plukken en het vliegveld uit. Daarbuiten wacht Govin mij op met een kleine, witte Suzukitaxi.
